Mánudagar og miðvikudagar eru málaskóladagar. Þá fer ég í dönskukennslu fyrir útlendinga en markmið þeirra sem vilja klára dönskunámið samsvarar studentsprófi í dönsku heima. Ég tók nú ekki dönskuprófið með glans á sínum tíma og þrátt fyrir að hafa pappíra upp á studentspróf í dönsku ákvað ég að skella mér svona til að rifja upp skemmtilegar minningar frá dönskukennslunni í Snælandsskóla og MS . Bækurnar eru ágætar en mér líður eins og sé komin í Snæland aftur... með Valborgu bak við kennararborðið. Ef maður er ekki með 85% mætingu þá er manni hent út úr skólanum og að fá frí vegna prófa í öðrum skóla eða veikinda barna er ekki umsemjanlegt. NEJ, det er ikke muligt.... Ég hef ekki verið undir svona ströngu eftirlit í mörg ár, meira að segja í MS þurfti margfalt meira til en þetta, til að vera hent út úr skólanum eða falla á mætingu. Í gær kórónaði kennarinn alla dönskukennsluna mína frá upphafi þegar við áttum að syngja þjóðlag frá 1910. Í Snælandi var notast við Kim Larsen sem mér finnst algert æði í dag :o ... en þetta var rosalegt. Í fyrsta lagi var textinn á mjög gamalli dönsku og þakkaði ég Guði fyrir að vera íslendingur og skilja hvað lagið gekk út á en gat ekki alveg séð fyrir mér íranan, marakkóbúan, spánverjan, ungverjan og hollendingana tengja þetta saman við sína menningu. Í öðru lagi sló kellingin í borðið til að halda takti og sönglaði eins og laglaus prestur fer með blessunarorð í messu. Í þriðja lagi sagði hún að maðurinn hennar væri organisti og við ættum eftir að syngja fullt af álíka þjóðlagasálmum um hvernig líf danska almúgans var í upphafi 19. aldar þar sem Guðs orð var fyrsta og síðasta orðið. Vóóóhhh... hvað ég er orðin umburðarlynd.